Boy

[p. 93]

XV

TRUUS was den avond van de groote scène, toen zij haar kinderen door haar man hoorde meenemen, moe en gebroken op de chaiselongue gevallen.

Zoo lang zij Boy's stem aan de deur gehoord had, was zij moedig geweest; nu zij alleen was en plotseling geen enkel geluid van beneden meer tot haar scheen op te klinken, greep een angstgevoel haar aan. Zij bette haar oogen, die opgezwollen waren, en wreef de armen van pijn. Als een obsessie dacht zij over alles wat Smeder gezegd had en wat zij had durven antwoorden.

Ja, bijna in juichtoon had zij het hem toegeroepen, haar liefde voor Max. Nu was alles voorbij, nu was dit deel van haar leven afgebroken.

En nu zij daar zat..., alleen... en de stemmen van de kinderen niet meer tot haar doordrongen, lag zij angstig na te denken, hoe zij gedurfd had.

Zij voelde, dat er nu de groote verandering in haar leven komen zou; hoe en op welke manier wist zij nog niet... maar veranderen zou alles.

Ze voelde zich zoo alleen, dat het haar scheen, als was ze gestorven, en lag haar vroeger ik nu in een graf, waarop ze zelf neerstaarde.

Ja, dat oude ik was wèl gestorven, dat kon toch niet anders meer, na haar juichende bekentenis. Dat was gestorven voor haar man en voor de wereld. Maar de kinderen? Smeder had gezegd, ze zou hen nooit meer zien.

En toen kwam over haar lippen een kreet:

[p. 94]

‘Boy...!’

En toen geen antwoord kwam en alles stille bleef om haar... voelde ze, dat het alles wel waar was, dat ze nu verder alleen zou zijn.

Met doffe oogen van wanhoop... bijna gevoelloos rees zij langzaam op. Smeder had haar gezegd den volgenden dag het huis te verlaten... en te doen of ze naar een badplaats ging voor gezondheid.

Maar waarvoor al die conventies, als ze toch dood was. Waarvoor die fatsoenlijke begrafenis?

Dan liever dadelijk; geen oogenblik meer toeven in zijn huis, waar Smeder haar verjoeg en de kinderen niet meer antwoorden konden haar roep.

Onmiddellijk wèg... wèg uit dat huis, waar alles haar met vijandige blikken scheen aan te zien, waar zij nooit weer de plaats van ‘huisvrouw’ zou innemen, waar alles zich van haar afwendde.

Met bevende handen begon zij haastig een en ander saam te pakken. Eerst de foto's van de jongens.

En toen zij Boy's portret even bezag... met oogen die maar niet weenen konden... en toen zij hem daar staan zag, op kleine stevige beenen, de schooltasch achteloos over den rug, herinnerde zij zich hoe hij nog voor enkele maanden, hier in deze zelfde kamer, tegen haar gezegd had, met oogen stralend van bewondering:

‘Moeder... ik ben trotsch op je...’

Het portret viel uit haar handen... en toen ze het in de tasch legde, durfde zij het niet meer aanzien.

[p. 95]

Zij was klaar...

Nog éénmaal zag zij de kamer rond, als wilde zij de herinnering aan alles wat ze hier had doorleefd, geluk, haat, verveling, liefde... maar vooral de stemmen van de jongens die hier geklonken hadden, en er nog schenen te echoën, diep in haar ziel bewaren... dan sloot ze de deur achter zich.

Toen zij door de gang ging, trad Smeder haar in den weg. Hij scheen nu rustiger.

‘Ga je al heen...?’

En zij merkte, dat zijn stem beefde.

‘Ja... het is... beter dadelijk,’ zei ze koud en hoog. Een oogenblik scheen hij te aarzelen.

‘Heb je geld bij je?’ vroeg hij.

Het viel haar nu in, dat zij daar in het geheel niet aan gedacht had... Geld was er altijd noodig. In leed, in smart, in geluk, in liefde, en bijna bitter antwoordde zij:

‘Nee...!’

Zwijgend reikte hij haar eenig bankpapier.

En zij voelde, dat, voor het eerst in haar leven, geld nu een pijnlijke kwestie tusschen hen geworden was. ‘Als je méér noodig hebt, schrijf me dan. Vraag alleen aan mij. Denk aan de kinderen. Het beste is... naar je familie te gaan...!’

Zij kon niet antwoorden....

Zij dacht er aan hoe onnoemelijk ze hem toch eenmaal had liefgehad. Hoe eenmaal hij haar wereld was geweest, zooals Max thans. En nog altijd haar kinderen.

[p. 96]

‘Kan ik de jongens even zien?’

‘Neen... later! Nu geen dramatische scénes.’

‘Ik zal rustig zijn.’

‘Maar zij niet. Morgen had het gekund, maar nu je dadelijk gaat... Ik zal ze in de gelegenheid stellen ze te zien. Na de scheiding. Leef nu maar je nieuwe leven. Adieu.’

Geen hand...

Zwaar viel de deur achter haar dicht.

Het kille van den nacht bracht haar tot zichzelve. Snel zag ze nog eens om.

Voor het raam van de eetkamer, het eenige waar licht brandde, zag zij een schaduw bewegen. Ze herkende Robbie.

‘Dag Robby, dag jongen,’ riep zij met gebroken stem, terwijl plotselinge tranen haar bijna verstikten. Maar hij kon haar niet hooren. Het was stil in de donkere laan... waar alleen de wind door de boomen voer.

Dan was die ineens vol zwaar geluid. De chauffeur had de wagen aangeslagen.

Dat was de werkelijkheid van het nieuwe leven.