Boy

(1930)–Henri van Wermeskerken– rechtenstatus



[pagina 89]
XIV TOEN Boy na dagen en nachten van zware koortsen, waarin hij ijlend om zijn moeder riep, of angstkreten slaakte, als hij zich op voorbijschietende spoorbaan geslingerd voelde... zag hij zich in de slaapkamer... Alleen. Hij voelde zóó moe, dat hij zich niet bewegen kon; zijn hoofd en schouders waren in een verband, dat zwaar drukte. Hij vroeg zich niet af, hoe hij daar kwam, waarom hij in bed lag, hij kon alleen maar gevoelloos opstaren naar het plafond. De deur ging open, een corpulente vrouw kwam binnen, die hem vriendelijk toeknikte: ‘Zoo, voel je je wat beter?’ Hij was te moe om te antwoorden en zag haar dof in niet begrijpen aan. Haar aanwezigheid interesseerde hem niet. Alleen fluisterde hij weer: ‘Moeder...?’ ‘Die is er niet, die is weg... heb je iets noodig...?’ Het scheen geen dadelijken indruk op hem te maken wat zij van zijn moeder zeide. ‘Drinken...!’ zei hij. Dan liet hij zich mat weer heenglijden in het niets... waar het toch zoo goed was, en stil. Kort daarop kwamen vader en Robbie voor zijn bed; hij voelde hun aanwezigheid, maar was te moe om zijn oogen op te slaan. Hij hoorde spreken, maar kon de woorden niet verstaan. In zijn ooren was voortdurend een suizen, en zwaar klopten zijn sla-
[pagina 90]
pen. Hij dacht dat het de slagen van de oude klok waren. Den middag van dien dag kwam Robbie bij zijn bed, en toen hij Boy's hand voorzichtig in de zijne nam, herkende die den druk. ‘Ben jij het, Robbie...?’ ‘Lieve Boy, je bent ziek geweest, lang... maar nu zal je wel gauw beter worden, nog een paar dagen, dan gaan wij weer met den ezelwagen uit.’ Boy glimlachte... ‘Ik ben altijd zoo alleen,’ ging Robbie voort, ‘en ik heb niemand om met mij te spelen; ik wou dat je maar beter was... gauw weer beter zijn, hoor...! ‘Zoo alleen?... en moeder dan...?’ ‘O ja...!’ zei Robbie snel, ‘weet je dat de ezel ook ziek geweest is, hij mag nog niet voor den wagen... maar als jij beter oen, zal hij het ook wel zijn.’ Boy voelde zich nu wat beter, alleen nog zwak. ‘Waarom komt moeder niet?’ vroeg hij. ‘Moeder... moeder...?’ zei Robbie, terwijl hij schuw angstig om zich heen zag. ‘Ja, roep haar gauw...!’ ‘Die is... moeder is op reis, Boy... en ik mag niet over haar spreken.’ ‘Op reis?’ ‘Ja naar zee.’ ‘Naar zee?’ ‘Naar Zandvoort...’
[pagina 91]
‘...Naar Zandvoort...’ Onthutst poogde hij zich op te heffen... viel toen bleek met star-vertrokken gelaat in het kussen terug, zijn oogen zagen wild om zich heen, een zwaar vermoeden rees in hem op. Hij greep Robbie bij den arm en trok hem dicht naar zich toe. ‘Robbie... zeg... lieve Robbie, weet je 't... zeker... dat moeder... naar Zandvoort is...?’ Robby keek vreemd. ‘Ja, natuurlijk... ze is al acht dagen weg... na die scène... je weet wel, toen 's avonds..., toen je met vader thuis kwam, was ze er 's morgens niet meer...’ ‘Niet meer...?’ ‘Ja, ik heb 'r niet meer gezien, der is een huishoudster gekomen en die heeft 't mij verteld,-dat is dat dikke mensch dat straks bij je was -, dat ze naar Zandvoort is! Moet je daar zoo van schrikken... ze is niet vèr weg. Naar Zandvoort... dat is alles, en 't is mooi aan zee, zal ze prettig vinden.’ ‘Ja..., dat is... alles.’ Boy viel terug in de kussens, en sprak niet meer. Robby, die dacht dat hij weer het bewustzijn verloren had, sloop bang weg. En Boy lag al maar op te staren naar het plafond; met doffe oogen wezenloos volgende de rechte gipslijnen en stijve krullen... vèr-ziende in wijde leegten, die hij om zich voelde. Zijn blikken dwaalden plotseling naar een schilderij van moeder, die tegenover zijn bed hing. Het was of hij haar oogen diep in de zijne voelde staren in wanhopig smeeken om hulp...
[pagina 92]
Er lag zulk een wanhopige smeekbede over het lieve gelaat, dat 't was, als gold die bede hèm... Maar hij wendde den blik af. Toen was het, als klonk er een stem... zoo zacht, zoo innig, zoo rein, en mooi... als hij alleen van zijn moeder kende..., doorhuiverend de grootste diepten van zijn ziel... teer roerende de gevoeligste snaren in zijn kinderhart, zooals alleen de stem eener moeder roeren spreken kan: ‘Zal je ooit slecht van je moeder kunnen denken...?’ Tegelijk werd het stil en goed in hem. Als hemelsche accoorden van gewijde muziek... als vage verre engelenzang uit wijde ijle luchten, als machtig aangrijpende melodieën van herinnering... zong hem nu weer van verre, de lieve stem: Slaap nu, mijn kindje, Je moeder houdt wacht! Weldadige tranen welden in zijn oogen, die weg deden vloeien het zwaar kroppende gevoel van leed en de drukkende pijnen in zijn hoofd. In één luchtgevenden snik, terwijl een glimlach om zijn mond kwam, en zijn oogen lang in die zijner moeder staarden, bracht hij uit: ‘Nooit, moedertje, nooit...!’ En het was hem of de oogen in het portret nu helderder straalden en hem blij toelachten... Rustig nu knikte hij naar haar... ‘Dag lieve goeie Mams, ik zal altijd jou Boy zijn, Mams?’

Vorige Volgende

XIV