Limburgsche legenden, sagen, sprookjes, en volksverhalen. Deel 1

De zeven voetvallen.

In de eerste helft der zestiende eeuw stond er op een klein kwartier afstands van Echt een kasteel, toebehoorende aan den edelen graaf Van Schatelein. Hij was even vroom en rechtvaardig als edel; ook zijne gemalin was een volmaakt toonbeeld van alle vrouwelijke deugden. Geen wonder dus, dat de zegen des hemels op hen rustte, en hun echt met vele telgen, het schoonste loon der deugdzame bruidsparen, gezegend was. Zeven dochters, in schoonheid en deugd het evenbeeld harer moeder, omringden den graaf en zijne echtgenoote, en waren de troost en blijdschap van hunnen ouden dag.

De zeven dochters waren huwbaar geworden, maar de tijd

[p. 39]

verstreek en er daagden maar geene bruidegoms voor haar op. Haar vader toch was niet ruimschoots met aardsche goederen bedeeld, en reeds toen, gelijk in onze dagen, was het geld de ziel van de meeste echtelijke verbintenissen. De graaf was natuurlijk niet op zijn schik, de gravin evenmin, de freules het allerminst. Nu kwam eens een pater de herbergzaamheid van graaf Schatelein inroepen. Hij werd gul en hartelijk ontvangen. In het gesprek het de graaf zij e vaderlijke bezorgdheid genoeg doorstralen; immers waar het hart van vol is, loopt de mond van over. De pater gaf hem nu den raad ter eere van de zeven smarten van O.L. Vrouw, zeven kapelletjes op te richten. Deze raad werd trouw opgevolgd en de netelige'' quaestio mitsdien onder de hoede van 's hemels alvermogende Koningin gesteld. Niet lang daarna kwamen 7 officieren uit Roermonds garnizoen en namen de zeven freules als hunne wettige echtgenooten mede. De kapelletjes zijn nog aanwezig; de jonge dochters bidden er knielend voor de stervenden. Men noemt deze kapelletjes de Zeven Voetvallen.

H. Welters.