t'Vermaeck der jeught

Sangh.

Op de wyse: Venus, du, en dijn kint.

DEr minnen pack ick draegh,
t’Welck mijnen ganck maect traegh.
Vermoeyt zijn beyd’ mijn beenen,
Door t’gaen op d’harde steenen,
Met t’pack, ghevult met lusten:
Och! waer sal ick my rusten.

Rust ick nerghens en vind,

Voor datmen my ontbind
Den bandt der liefden crachtich:
t’Welck niemant en is machtich,
Dan ghy O weerde vrouwe,
Op wien ick vast vertrouwe.

t’Vertrouwen my nu doet

Lief u vallen te voet,
En bidd’ dat g’uyt ghenaden,
My van’t pack wilt ontladen,
Dat ick nu soo veel daghen
Om u hebbe ghedraghen.

Draghende mijnen last,

Al meer, en meer aenwast,
Soo dat ick heel gae buycken,
Met t’hooft ter aerden duycken.
Och! wilt mijn last versoeten,
Of ick raeck onder voeten.

Onder voeten ter neer

Raeck ick, door t’groot hert-seer,
Dat ick tot allen tyden
Om u sal moeten lyden:
Ten zy ghy my comt toghen

[p. 136]

 

U hulp, uyt medoghen.

 

 

 

Maer is medoghentheyt,

 

Door wreedtheyt soo verleyt?

 

Dat ghy hebt u ghenuchten

 

In mijn claghen en suchten:

 

Soo is elaes! mijn leven

 

Den doot tot roof ghegheven

Verkiest het Beste.