|
| |
Nieu Liedt, Ghenaemt t’Schip der minnen.
Op de voys: Vant belegh, van Geertruyden-Bergh.
ICk heb een schip der minnen
Seer lustich toe gheboudt,
Wel betimmert van binnen,
Soldaten en Crijsknechten,
Daer ick op ben vertroudt,
Hoogh-bootsman is doleur.
Mijn stierman is loyesse:
Mijn liefste is matresse,
Rust toe hoogh-bootsman coene,
Rust toe mijn schip met hast,
Met een zeyl vermilioene,
De spriet neemt vanden groene,
Soo draeght de liefste coene,
Die my troost alst haer past.
Drie Anckers int balance,
Brenght vry te boort met vreught.
Het eerste noemt constance:
Het tweede eer en deught.
Ghenoech tot mijn gheneucht,
Daer toe mijn Ionghe jeught.
Drie slanghen opt voor-onder
| |
| |
Ghelaen met vier en donder,
(Die met een boos opstel,
My gheern brachten te schanden)
Mach brenghen int ghequel.
Maect drie, van claer crijstal,
Daerop speelt de sonnetten
Wilt hier op triumpheren,
Een vlagh end’ een baniere
Stelt op de spriet playsant,
Verdeelt in zijn quartieren
Een Aren, en Leeuw valiant.
In d’mids stelt triumphant,
Creegh, uyt des Keysers hant.
Stelt oock Cupid’nis stralen
Rontom der vlagghen cant.
Een velt van groen doet malen,
Tot lust mijns Vaders-lant:
Mijn adwijs laet niet veylen,
Al nae vrou Venus strant.
Ballast mijn schip met liefde:
Met trouw becleedt het wandt,
De schoonste van het landt.
En mijn hert haer constant.
Laet varen mijn schip amoreus
Met hert, ghemoet, en sin.
Och wist toch mijn vrindinne
Loef op om ons vertroosten,
De wint waeyt uyt den oosten,
Een mist van quae rapoorte
| |
| |
Verdonckert mijn confoorte,
Zeylt op naer het zuydoosten,
Soeckt daer haven of poort,
Daer woontse, die my troosten
Can, en mach met accoort.
Laet my eens climmen ind’ mars,
En eens noordwaerts uyt sien,
My dunckt ick hoor al vant advars
Hoveren, k’weet niet wien:
Mijn lief my sal ontbien.
|
|
Auteursrechtvrij