t'Vermaeck der jeught

[Iaers jeught bloeyt elck voghel sinckt]

Op de wijse: vanden Lammetacie vande Graeve Essex,

IAers jeught bloeyt elck voghel sinckt.
Al wat leeft tot vreuchde tracht.
Liefd’ my alleen tot claghen dwinckt:
Want, bethoont zijns ramspoets cracht:
Siende mijn lief my nu verlaet,
Ho, ho! wat een ellende!
Ho, ho, zy noyt en bekende,
Wat een ghequel my deed, desen staet.

d’Oude aerd becleet zijn vel,

Met eel groen, wech ist grijs haar.
Mijn jeught treurt, en seyt vaert wel:
Blinckende Zon schijnt hooch claer.
Siende mijn lief my nu verlaet,
Ho, ho! etc.

g’Lijck den dou t’groen gras verquickt,

Ende t’jongh teer spruytjen voet:
Soo diep sucht, van tranen hickt
Mijn ghedacht bitter als roet.
Siende mijn lief my nu verlaet,
Ho, ho! etc.

Had liefd’ maet, t’hert waer verlicht:

Maer eylaes mijn trou ghemoet
Thoont onmaet uyt zijn ghesicht,
d’Welck mijn hert staegh bloeden doet:
Siende mijn lief my nu verlaet,
Hy, ho! etc.

Prince.

Waer is d’hoop, druck lydens troost?

Die recht voort gheen vrees verteert.
d’Hoop van schaemt root bloedich bloost:
Want de vrees hem sterck uyt weert.
Siende mijn lief my nu verlaet,
Ho, ho! wat een ellende!
Ho, ho, zy noyt en bekende,
Wat een ghequel my deed, desen staet.