t'Vermaeck der jeught
(1612)–Boudewijn Jansen Wellens–
Auteursrechtvrij
[pagina 72]
| |
Op de wijse: t’VVindeken daer den bosch afdrilt.RVsten en can ick nacht noch dach,
Rusten en can ick nacht noch dach,
Maer door liefd’ maeck ick gheclach,
Tallen tijden
Moet ick lijden
Druck, om dat mijn schreyenich hert
Niet openbaren can zijn smert.
Ick weet niet hoe’t my is belet /:/
Want ick met een vast opset
Was van sinnen
Om mijn minnen
Haer te openbaren ras,
Maer de tongh t’hert contrary was.
In mijnen gheest ben ick ontstelt /:/
Om dat ick door liefds ghewelt
Niet en conde
Met den monde
Spreken, t’gheen het herte wouw,
Doen ick was by dees weerde vrouw.
Can sy uyt mijne suchten groot /:/
Niet bemercken mijnen noot,
Soo verdwijn ick,
Door liefd’ pijnlick,
Hoewel swyghen niet misdoet,
Nochtans en ist altijt niet goet.
Gheest ende hert, t’is al bedroeft /:/
Want daer’t langh nae heeft ghetoeft,
Sal’t niet cryeghen,
Door het zwyeghen:
Want een bloothertighen man,
Gheen schoone vrouw verwinnen can.
Of ick al had op plaets en stont /:/
(Ick meen mijn liefs rooder mont)
Om t’verclaren
Mijn beswaren,
Soo bezwijckt de moet door schaemt:
Waer door mijn lief met recht my blaemt.
Nochtans hoop ick dat dees Godin /:/
Die soo vast staet in mijn sin,
t’Sal verschoonen,
En beloonen
Mijn liefd’ en stil zwyghentheyt,
Met weder liefd’ en vriend’lijcheyt.
|
|