t'Vermaeck der jeught
(1612)–Boudewijn Jansen Wellens–
AuteursrechtvrijVoys: Mijn droefheyt moet ick clagen,CVpido heeft door-schooten
Mijn hert, en seer ghewont,
Ten heeft my noyt verdrooten,
Als nu tot deser stont:
Want hy, die ick vercoos
Keert van my zijn aenschijn:
Van spraeck was hy kertoos,
Maer t’hert was vol fenijn.
Hy plach te converseren
By my soo menich werf,
Lieflijck te domineren,
Zijn selschap ick nu derf.
Hoe mach der mannen aert
Soo onghestadich zijn?
Wanneer sy ons beswaert,
Hebben het hert vol pijn.
Soo nemen sy haer ganghen
Al tot een ander saen,
En laten int verstranghen
Die sy hebben ghevaen.
Och wist ick tijt wanneer
Dat hy my schrieven souw!
Of selver comen weer,
En bieden my zijn trouw.
Een corte wijl, niet langhe
Soud ick beraden my,
Hoe mach hy zijn soo stranghe?
Waerom valt hy perty?
Want ick bemin hem seer,
Soo dat ick oock voorwaer
Niemant dan hem begeer,
Mochten wy zijn een paer.
Al is hy uyt mijn ooghen,
Vyt mijn hert is hy niet:
Maer t’onrecht moet ghedoghen
Mijn hert, dit swaer verdriet.
| |
[pagina 67]
| |
Had ick als Delil’ deed
Hem eenichsins misdaen,
Die Samson t’haar af sneed,
t’Welck deed zijn cracht vergaen.
Maer neen: sonder oorsaecke
Neemt hy van my zijn keer.
Mocht ick hem staen ter sprake,
Dat was wel mijn begeer:
Maer neen eylacy niet!
Hy blieft van my absent.
Van my, hy gheheel vliet,
Als oft hy my niet kent.
Hoe mach hy soo verachte,
Dat vrouwen greyn seer soet,
Die hem ter werelt brachte
Wast niet een vrouwe goet?
Een stenen hert dat sou
Beweeghet zijn door dien:
Maer zijn hert vol ontrou,
En laet sulcks niet gheschien.
Als ick plach te aen-schouwen
Zijn Amoreusen ganck,
(Hoe mach natuer der vrouwen
Van zwackheyt zijn soo cranck?)
Dan was mijn hert verblijt,
Dat nu is seer belaen,
Mijn vreucht ick gans versmijt,
O Doot wilt my omfaen.
De doot sal my niet sparen,
Die menich heeft berooft
Vant leven, die oock waren
In liefde heel verdooft.
Ay-my! noyt meerder smert
Als ick nu lyden moet!
(O wee) ontrent mijn hert,
t’Welck my de minnen doet.
Is dit der liefden loone,
Ick peyns dat jae moet zijn.
Mijn cleur was eertijts schoone
Ghelijck als een Robijn,
Maer nu in dootlijck verf,
Bycans gheheel verkeert
Al swerelts vreucht ick derf,
Nu hy my niet begeert.
Adieu lief uytvercooren:
Adieu die oorsaeck zijt
Dat mijn hert moet versmooren,
Al in der liefden strijt.
O valsch ontrouwe daet!
Die ghy als moorder wreed
Thoont, om dat ghy versmaet
My, die u noyt en misdeed.
|
|