t'Vermaeck der jeught

(1612)–Boudewijn Jansen Wellens– rechtenstatus



[pagina 53]
Herder-Liedt. Op de wijse: Quand voy bel niel vanquer. GOdinne die hier in dit wout dijn woonstee hout, In de laene onghebaant, Siet het verderven, Siet het versterven Van mijn ghedaent. Laet comen op mijn dorre ziel, Die ick verniel, Den dauw van uwe jonghe jeught, Soo sal ick wesen, Weder ghenesen In volle vreught. Doen ick eerst door u soet ghewelt Ben neer ghevelt, My dacht ick sach uyt u ghesicht, Veel duysent stralen Tot mywaerts dalen, Van’t minbaer licht. So dickwils ghy u ooghjes brant, Eens weder sant, Op uwen Herder, dom van sin: Een yder Loncxken Was een nieuw foncxken Van zijne min. Maer luttel had ick doe bespeurt, t’Gheen my ghebeurt, Dat ick in sulck een paradijs My selve stelle, Als in een helle, Van mijn ghecrijt. Ghelijck de moeder de natuer, Door t levend’ vuer, En door de coude t’saem ghemenght, Al watter bloeyet, Al watter groeyet Ghestaech voortbrenght. Alsoo wort oock mijn droeve clacht, Dach ende nacht Wt u cout herte felle aert, En uyt het strammen, Van dijner vlammen In druck ghebaert. Al wat men siet, in s’werelts schoot, Cleyn, ende groot Neemt zijnen keer vant vuer, tot vuer: Maer mijn begeeren, En uw afkeeren, Blieft even stuer.