t'Vermaeck der jeught

Sangh.

Op de wyse: Amynte l’amoreux dont la plus riche gloire.

VVEerdich verheven vrouw, die alle vreught doet vluchten
Wt mijn vreught-lievend’ hert, en sent my inde stee,
Een brandt, een sware brant, ghevoet met vierich suchten,
Die niet vercoelen souw, al sprongh ick inde Zee

Mijn vryheyt (my seer lief) hebt ghy my heel benoomen,

Waer voor ghecreghen ick heb ydel hoop te buyt,
Die mijn cranck herte troost, met waen, en wufte droomen,
Waer door de brant wel vlamt: maer nummermeer gaet uyt.

[p. 52]

 

In steede daer de slaep mijn hert plach te verleenen

 

Een stille ruste soet, waer door de nacht wiert cort,

 

Ligh ick nu voor u deur, op d’onbeweeghsche steenen,

 

Daer ick met swaer ghesucht, een vloet van tranen stort.

 

 

 

Doch vrouw, het is al wel, alst maer is u believen:

 

Want ick niet anders wil, als t’gheen dat u behaeght,

 

Al liet ghy mijn lichaem in vier quartieren clieven,

 

t’Souw my wesen gheen pijn, als ghy u wil maer saeght.

 

 

 

Oft dat ghy waert belust, om met u sachte handen,

 

Mijn schier ghestorven hert, te rucken uyt mijn borst,

 

En werpent aende floer, of herde steenen wanden,

 

Ick soud’ u dancken noch, soo ick van vreese dorst.

 

 

 

Maer neen: dees wreetheyt can u herte niet ghedoghen:

 

Want selfs de milde jonst blinckt uyt u ooghen braef.

 

Daerom O weerde vrouw, O vrouw van groot vermoghen,

 

Staeckt wreetheyt: toont ghenaed’, tot hulpe van u slaef,

Verkiest het beste.