Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Zwenken]

ZWENKEN, bed. en o., w., gelijkvl. Ik zwenkte, heb en ben gezwenkt. Bedr., draaijen, zwaaijen, omwenden: de vaandels zwenken. Een paard zwenken. Voor zich zwenken, wordt dit woord ook onzijd. gebezigd:

Keer eens, zwenk eens, snel en vlug
Voerman, langs uw baan terug. Tollens.

[p. 451]

Van geheele rijen soldaten: zij zwenken zeer gelijk. Zwenk! Ook figuurlijk: toen hij zag, dat zijne bedoeling zoude missen, zwenkte hij, voegde hij zich bij eene andere partij. Hij was al schielijk gezwenkt, van denk- en handelwijs veranderd. Van hier zwenker, zwenking.