Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wrijven]

WRIJVEN, bedr. en onz. w, ongelijkvl. Ik wreef, heb gewreven. Iets met eene gestadig over hetzelve heen en weder gaande beweging drukken: is de verf nog niet gewreven? Pluckten aijren, ende atense, die wrijvende met de handen. Bijbelv. Iets ergens mede wrijven, is vaak, het al wrijvende met een dun bekleedsel daarvan voorzien: was, om de stoelen daarmede te wrijven. Wrijf het jichtige lid met dien balsem. Zich wrijven, is, zich schuren: het varken wrijft zich tegen dien paal. Zich aan iemand wrijven, is, zich vermaken met hem te bespotten, of te hekelen: hij zoekt zich aan mij te wrijven. Schrijven en wrijven is zoo veel, als schrijven en herschrijven, nadat men het kwalijk geschrevene uit-

[p. 262]

gewreven heeft: hij is onophoudelijk bezig met schrijven en wrijven. En schrijft en wrijft; de nacht is tot geen rust geboren. Vond. Van hier gewrijf, wreef, of wrijf, - wrijfbaar, wrijfster, wrijver, wrijving. Zamenstell.: wrijfborstel, wrijfdoek, wrijflap, wrijfpaal, wrijfsteen, enz. Aanwrijven, inwrijven, toewrijven, uitwrijven, verwrijven, enz.

Wrijven, Kil ook vrijven, vries. wrieuwe, hoogd. reiben, eng. rub, schijnt zijne beteekenis, even als het fr. frotter, lat. fricare, aan zijnen klank te danken te hebben.