WREKEN, bedr. w., gelijkvl. Ik wreekte, heb gewreekt. Kil. ook wreijcken, uit de handen wringen, en verrukken: den vinger gewreket.v. Hass. Waar men ook den duum verwreket vindt. Aan iets wreken, is het, al wrikkende, heen en weer bewegen, om het uit zijnen stand te brengen. Dit woord is verwant aan wrikken.
Auteursrechtvrij