Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Winter]

WINTER, z.n., m., des winters, of van den winter; meerv. winters. Verkleinw. wintertje. De koudste helft van een jaar: ende koude, ende hitte, ende somer, ende winter. Bijbelv. Het koudste van de vier Jaarsaizoenen: vreest gij voor een' harden winter. Vond. Beneerstight u om voor den winter te komen Bijbelv. De koude van dit jaarsaizoen: in dien vroegen winter. Daer rijp noch winters niet op hechten. Vond. Een ongemak, dat uit die koude ontstaat: de winter, of winters aan de handen, en in het aangezigt. Van hier winterachtig, winteren, wintersch. Zamenstell.: winteraardappel, winterandijvie, winterappel, winterarbeid, winteravond, winterbloem, winterboter, winterbui, winterdaags, winterdag, wintereend, winterfruit, wintergerst, wintergewas, wintergoed, wintergroen, winter-

[p. 216]

haar, winterhalfjaar, winterhand, winterhaver, winterhiel, winterhuis, winterkamer, winterkers, winterkeuken, winterkleed, winterknol, winterkoningje, winterkool, winterkoren, winterkost, winterkoude, winterkraai, winterkwartier, winterlage, winterleeuwerik, winterleger, winterling, winterloon, winterlucht, wintermaand, wintermuts, winternacht, winterooft, winterpeer, winterrogge, winterrok, winterroos, wintersaizoen, wintersalade, winterslaap, winterspinazie, winterster, winterstuk, wintertarwe, wintertijd, winterui, winterverblijf, wintervertrek, wintervlaag, wintervleesch, wintervoet, wintervogel, wintervoorraad, wintervracht, wintervreugd, wintervrucht, winterweder, winterwerk, winterwijk, winterwild, winterwoning, winterzeep, enz. Kwakkelwinter, midwinter, nawinter, enz.

Winter, hoogd., neders., eng., zweed. ook winter, Kero wintar, Ulphil. wintrus, schijnt van wind gevormd.