Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wild]

WILD, bijv. n. en bijw., wilder, wildst. Teugelloos, onstuimig: welke wilde blikken! Met een wild geschreeuw. Hij kwam gansch ontdaan en wild binnen vliegen. Die wilde knaap. Van een volk, aan geene maatschappelijke banden gewoon: men onderscheidt de natien in beschaafde, onbeschaafde, en wilde. Er zijn weinige eigenlijke wilden, maar men geeft dezen naam aan vele onbeschaafde volken. Van een dier, ongetemd: de tamme olifanten verlokken de wilde, zoo dat zij gevangen en getemd worden. Het wilt gedierte ende alle vee. Bijbelv. Het boschzwijn heeft hem omgewroet; het wild gediert' hem afgeweid. L.D.S.P. Van eene plant, door geene menschelijke nijverheid aangekweekt, besnoeid, of bedwongen: wilde aardbezien, wilde appelen, enz. Toen zij 't met elzen en wilt boschloof had be-

[p. 200]

hangen. Vond. Zoo is eene wilde landstreek die niet bebouwd, en door menschelijk opzigt geregeld wordt. Wild vleesch is vuil vleesch, dat tegen den wil van den heelmeester in eene wonde groeit. De wilde zee is bij Kil. de oceaan, die onbeperkt rondom den aardbodem loopt: het natte gebroetsel der wilde zee, rontom hem hene huppelende. Vond. In het wild is zonder toedoen van menschen: die boomen groeijen daar in het wild. Ongeregeld, en ongeordend: alles ligt hier in het wild. Nu laet de stroomgodin het haer in 't wilde spreien. Vond. In het wild loopen, is, in verwarring geraken: hij laat alles in het wild loopen. Of zonder opzigt en orde rond loopen en dwalen: waarom loopen die kinderen daar zoo in het wild? Van hier wild, z.n., wildeling, Kil. - wildernis, wildheid. Zamenstell.: wildeman, wildkoorn, wildruit, wildvang, wildvreemd, wildzang, enz. Verwilderen, enz.

Wild, zweed., eng., hoogd. van oudsher wild, vries. wield, is een oorspronkelijk woord, dat de eerste der opgenoemde beteekenissen aan zijnen klank verschuldigd schijnt.