Nederduitsch taalkundig woordenboek. W-Z

[Wachten]

WACHTEN, bedr. en o., w., gelijkvl. Ik wachtte, heb gewacht. In eene zekere houding blijven, tot dat een persoon, of eene zaak, komt; en in eene verdere beteekenis, in eene gemoedsgesteldheid blijven, tot eene zaak gebeurt: wacht hier, tot ik wederkome. Ik kan niet lang wachten. Ik heb reeds lang gewacht. Laat mij niet lang wachten. Daar is wel wachten, maar geen vasten naar, spreekw. Aan de deur, voor de stad wachten. Op iemand wachten; op brieven, op antwoord, op eene goede gelegenheid wachten. Zij laat lang naar zich wachten, blijft lang uit. Naar wien wacht gij? Ook beteekent het menschen, die men ter maaltijd genoodigd heeft, verbeiden, als: heden middag wacht ik gezelschap. Ik zal u

[p. 16]

dan, volgens afspraak, wachten. Wanneer iemand, of op iemand wachten van levenlooze zaken gezegd wordt, zoo beteekent het figuurl. zoo veel als naderen. Hem wacht een zware straf. Hem wacht een ambt. Weet gij dan niet, welk een geluk heden op u wacht? In den zin van verwachten, als: zijn oom is rijk, hij heeft verbaasd veel te wachten, als de man komt te sterven. Ook beteekent het hoeden, onthouden. Gij moet u daar voor wachten. Wacht u voor kwaad gezelschap. Gij behoordet u wat meer te wachten. Van hier wachter, wachting, wachtster, wachtsch, waakzaam, van de honden: een wachtsche hond. Zamenstell.: afwachten, inwachten, opwachten, verwachten, - wachthond, wachthuis, wachtmeester, onderofficier bij de ruiterij - wachtplaats, wachtschip, wachttoren, enz. Hoogd. en bij Ottfrid. warten.