Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vuig]

VUIG, bijv. n., vuiger, vuigst. Gering, slecht, verachtenswaardig: de vuige laster. Ook wordt het ge-

[p. 522]

bezigd in den zin van traag, lui. Zie vuidig. Dit vuig is zamengetrokken uit vuidig, van vuid, vud, vod. Van hier vuigheid.