Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vuidig]

VUIDIG, bijv. n., vuidiger, vuidigst. Slecht, traag: de vuidigen en onstrijdtbaren dompelen z'in modder, enz. Hooft. Het zamengetrokken vuig is thans in gebruik. Zie vuig.