[Vlugten]
VLUGTEN, onz. w., gelijkvl. Ik vlugtte, ben gevlugt. De vlugt nemen, vlieden: hij is uit het land gevlugt. De vrouwe vluchtede in de woestijne. Bijbelv. D'een mint, en d'andre vlugt voor minne. Vond. Van hier vlugteling, vlugter, vlugting. Zamenstell.: vlugtplaats, enz. Ontvlugten, voortvlugten, enz.
Vlugten, Kil. vluchten, hoogd. fluchten, neders. flugten, vries. fliugtje, deen. flijgte, zweed. flijkta, komt van vlugt, en werd, even als fluhtin bij Ottfrid., oulings ook wel eens in eenen werkelijken zin gebezigd.
Auteursrechtvrij