Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vlam]

VLAM, z.n., vr., der, of van de vlam; meerv. vlammen. Verkleinw. vlammetje. De brandende flikkering, die uit een vuur opstijgt: achter hetselve brandt eene vlamme. Bijbelv. Een vlam stak hunne tenten aan. L.D.S.P. De vlam stijght op aen d'assen. Vond. Terwijl de vlamme in 't eind de kroon van Rome schende. Antonid. Zij weerde de vlam uit het aangezicht. Hooft. In volle vlam staan, in Vriesl. in ligte laaije vlam staan, is, geheel ontstoken zijn en branden. In vuur en vlam zetten, of enkel in vlam zetten, is, doen branden: de gronden der bergen in vlamme setten. Bijbelv. Aan de vlammen opofferen, is, doen, of laten, verbranden. Vlam vatten, is, beginnen te branden. Figuurlijk is vlam eene verdorrende hitte: de vlamme sal sijne scheute verdroogen. Bijbelv. Vlam, slagh in de boomen. Kil. Eene hevige drift, of begeerte: in vuur en vlam geraken. Waar-

[p. 360]

door de Min haer vlammen sticht. Moon. Geen water kon de vlam van zijn verlangen blussen. Vond. De kleurige aderen, die door het marmer loopen: welke fraaije vlammen. Van hier vlammen, vlammig. Zamenstell.: vlambloem, vlamkleur, vlamkleurig, vlammendrig, de zon, bij Vond., zie drig. Vlammestoker, bij denzelfden, eene toorts. Vlamschilder, vlamsteek, enz. Liefdevlam, minnevlam, vuurvlam, enz.

Vlam, vlamme, hoogd., fr. flamme, eng. flame, ital. fiamma, sp. ellama, flama, lat. flamma, gr., φλοξ, oud opperd. blas, neders. blasz, angels. blaeth, bij ons eene vleug, een vleugje, is zijne beteekenis verschuldigd aan den klank der twee voorste letters, die iets vlugtigs aanduidt.