Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verzaken]

VERZAKEN, bedr. w., gelijkvl. Ik verzaakte, heb verzaakt. Van het onscheidb. voorz. ver en het ongebruikelijke zaken. Verloochenen: hij verzaakt zijne ouderen. Ick soude den Gadt van boven versaeckt heb-

[p. 311]

ben. Bijbelv. De sommige hebben haer doopsel versaect. A. Bijns. Troef verzaken. Zie troef. Van hier verzaker, verzaking, enz.