Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vervorderen]

VERVORDEREN, bedr. w., gelijkvl. Ik vervorderde, heb vervorderd. Van het onscheidb voorz. ver en vorderen. Voortzetten, vervolgen: om mijne reize te vervorderen. Verhaasten, bespoedigen: op dat het werk vervorderd worde. Vervorder uwe komst. Zich

[p. 287]

vervorderen om iets te doen, is, eigenlijk, zich daartoe als op den voorgrond begeven, en voorts zich zulks onderwinden, bij Kil. audere. Van hier vervordering.