Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vertrouwen]

VERTROUWEN, bedr. w., gelijkvl. Ik vertrouwde, heb vertrouwd. Van het onscheidb. voorz. ver en trouwen. Notk. vertrouen, hoogd. vertrauen. Vastelijk gelooven, verwachten: dat vertrouw ik van u. Ik vertrouw, dat hij nog wel komen zal. Dit vertrouwe ende weet ick. Bijbelv. Met verlating van zich op iemands trouw, aan hem opdragen, in bewaring geven, enz: u vertrouw ik dien gewigtigen last. Vertrouw haar geen geheim. Dien men veel vertrouwt heeft.

[p. 276]

Bijbelv. Wederkeeriglijk, is zich vertrouwen, vastelijk verwachten: haer moghen vast vertrouwen. Westerb. Zich ergens op vertrouwen, daarop vastelijk steunen, bouwen, enz.: nu vertrouwt ghij u op dien gebrokenen rietstaf. Bijbelv., waar men voorts ook vindt: vertrouwt u onder mijne schaduwe. Volgens Halma is zich vertrouwen een ongelukkig huwelijk aangaan. Met op, vastelijk steunen, bouwen: vertrouw op geene losse toezeggingen. 'k Vertrouw niet op mijn boog, of schichten. L.D.S.P. Van hier vertrouwelijk, vertrouweling. Het deelw. vertrouwd wordt als bijv. n., en de onbepaalde wijze wordt als z.n. gebruikt.