Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vertoon]

VERTOON, z.n., o., des vertoons, of van het vertoon; zonder meerv. Van het onscheidb. voorz. ver

[p. 271]

en toonen, met weglating van den staart, zie ver. De daad van vertoonen: onder een weidsch vertoon van pracht en praal. Een valsch vertoon van weemoed en mededoogen. Door een beknopt vertoon van de gegrondheid der onderstelling, enz. Op vertoon te betalen.