Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verrot]

VERROT, bijv. n. en bijw., verrotter, verrotst. Eigenlijk een deelw. van verrotten. Door verrotting bedorven: hij acht het ijser voor stroo ende het stael voor verrot hout. Bijbelv. Die zijn lijf bewaart, bewaart geene verrotte appelen. Van hier verrotheid.