Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verroepen]

VERROEPEN, bedr. w., ongelijkvl. Ik verriep, heb verroepen. Van het onscheidb. voorz. ver en roepen. Van de eene standplaats naar de andere roepen: hij is reeds driemalen naar elders verroepen. Van hier verroeping.