Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verplakken]

VERPLAKKEN, bedr. w., gelijkvl. Ik verplakte,

[p. 218]

heb verplakt. Van het onscheidb. voorz. ver en plakken. Anders plakken, dan voorheen, op nieuw plakken: gij moet den omslag van dat boek laten verplakken.