Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Veroolijken]

VEROOLIJKEN, onz. w., gelijkvl. Ik veroolijkte, ben veroolijkt. Van het onscheidb. voorz. ver en oolijken, van oolijk. Bij Halma verslimmeren: de zieke begint te veroolijken. In Overijssel gebruikelijk.