Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vermeten]

VERMETEN, bijv. n. en bijw., vermetener, vermetenst. Eigenlijk, een deelw. van vermeten. Evenveel, als vermetel: hoe dwaas en vermeten! Een wollespinster uit den hoop sprak, heel vermeeten. Vond. Van hier vermetenheid.