Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verlieven]

VERLIEVEN, onz. w., gelijkvl. Ik verliefde, ben

[p. 190]

verliefd. Van het onscheidb. voorz. ver en lieven. Met liefde bezield worden: verlieven op iemand. Narcis zal op zich zelven hier verlieven. Vond. Sij wert verlieft meer dan derselver bijwijven. Bijbelv. Ook oneigenlijk: ik ben verliefd op uw getuigenissen. L.D.S.P. Op een landschap, een huis, enz. verlieven. Het deelw. verliefd wordt als z.n., bijv. n., en bijw. gebezigd.