Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verleelijken]

VERLEELIJKEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik verleelijkte, heb en ben verleeljkt. Van het onscheidb. voorz. ver en leelijken, van leelijk. Bedr., leelijk maken: die pruik verleelijkt hem. Onz., leelijk wor-

[p. 186]

den: zij verleelijkt in geenen deele. Van hier verleelijking.