Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verknollen]

VERKNOLLEN, bedr. w., gelijkvl. Ik verknolde,

[p. 174]

heb verknold. Van het onscheidb. voorz. ver en knollen. Verbrodden, verknoeijen: zie toe, dat gij 't niet alles verknolt! Misdoen: het kind heeft het verknold. Van hier verknolling.