Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verhongeren]

VERHONGEREN, bedr. en onz., w., gelijkvl. Ik verhongerde, heb, en ben verhongerd. Van het onscheidb. voorz. ver en hongeren. Bedr., door honger benaauwen: verhongeren een stad. Kil. Onz., van honger omkomen, of zwaren honger lijden: een verhongerde wolf. 't Rijck, dat verlegen, verhongert, quam om raet. Vond. Van hier verhongering.