Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verholen]

VERHOLEN, bijv. n., verholener, verholenst. Eigenlijk een deelw. van verhelen. Verborgen, bedekt: verholene lagen leggen. Want sij is verholen voor de oogen aller levendigen. Bijbelv. Niets was van mij

[p. 161]

voor u verholen. L.D.S.P. Dat God ontdecken wilt, sal niet verholen blijven Landjuweel. Van hier verholenheid. Zamenstell.: onverholen, enz.