Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verhangen]

VERHANGEN, bedr. w., ongelijkvl. Ik verhing, heb verhangen. Van het onscheidb. voorz. ver en hangen. Anders hangen, dan voorheen: verhang die schilderij. De hekken zijn verhangen, 'er zijn andere

[p. 155]

maatregelen genomen. Wederkeeriglijk, zijn leven door middel van eenen strop eindigen: gaf bevel aen sijn huijs, ende verhingh sich. Bijbelv. Spreekw.: zich in Judas strop verhangen, zich zelven door vuige eigenbaat ongelukkig maken. Oneigenlijk.: zich aan iets verhangen, zich te veel aan iets overgeven. Verhangt uw ziel aan schoone vrouwen. Vond.