Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vergulden]

VERGULDEN, bedr. w., gelijkvl. Ik verguldde, heb verguld. Van het onscheidb. voorz. ver en gulden; oulings ook vergouden, dat nog bij Kil. voorkomt. Met een dun bekleedsel van goud overtrekken: versulveren, of vergouden. v. Hass. Een boek op snee vergulden. Oneigenlijk, zijn vergulde woorden, opgesmukte. Ergens mede verguld zijn, zich daarmede opgeschikt achten, daarmede zeer in zijnen schik zijn. En vergulden wordt voor opsieren gebezigd, in: de

[p. 152]

rechten wel verguldt met beter glans van eer. Anslo. Schoon 't laaken zij verguldt met veel gesonde spijzen. Six van Chand. Men verguldt dit noch glimpelijk met eene voorrede. Vond. Voorts bezigt men het in plaats van met gouden zonnestralen beschijnen: daer de dagh Batavie vergult met de eerste straelen Vond. 't Morgenroot vergulde noch geen kim. Moon. D'alkoesterende zon vergult der bergen top. Poot. Wanneer de dageraat, met rozen opgehult, in 't fijn oranje kleet de kimmen hadt vergult. Eindelijk is vergulden met eene goudgele kleur bedekken: de boterbloem verguldt de wei op haren tredt. Vond. Van hier vergulder, vergulding, verguldsel. Zamenstell.: verguldkas, in eenen boekwinkel, enz. - oververgulden, enz.