Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verdouwen]

VERDOUWEN, bedr. w., gelijkvl. Ik verdouwde, heb verdouwd. Van het onscheidb. voorz. ver, en douwen. Al douwende van zijne plaats brengen: ver-

[p. 126]

douw het een weinigje. Van spijs gesproken, verteten: hoe kunt gij al dat vet verdouwen? an onaangename bejegeningen, verkroppen, verdragen: eenen hoon verdouwen. Zij kon dat gezegde niet verdouwen. Van hier verdouwelijk, verdouwing