Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verdijen]

VERDIJEN, bedr. w., gelijkvl. Ik verdijde, heb verdijd. Van het onscheidb. voorz. ver en dijen. Iets verzweren, om het niet te doen: ik heb het voorlang verdijd. Misschien eene verbastering van het basterd vermaledijen, lat. maledicere:

[p. 122]

draegt nu 't vermaledijden. Vond. Of mogelijk is het voor het oude vertijen, verloochenen.