Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verdedigen]

VERDEDIGEN, bedr. w., gelijkvl. Ik verdedigde, heb verdedigd. Van het onscheidb. voorz. ver en dedigen. Trachten te beschermen en zulks dadelijk doen: hij helpt zijn vaderland verdedigen. Ook oneigenlijk: die plaats van uw gedicht laat zich niet verdedigen. Evenwel sal ick mijne wegen voor sijn aengesichte verdedigen. Bijbelv. Als mede wederkeeriglijk: zich met

[p. 117]

bescheidenheid verdedigt. L.D.S.P. Van hier verdedigbaar, verdediger, verdediging, verdedigster. Zamenstell.: verdedigschrift, enz.

Verdedigen luidt anders verdadigen, Kil. verdedinghen, neders. verdegedingen, verdedigen, verdegen, degen, opperd. verthädigen, vertädigen, hoogd. vertheidigen. Oul. bezigde men ook verdeden, waarvan verdedinge, bij Bredero, Aldegonde en anderen.