Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Verbluffen]

VERBLUFFEN, bedr. w., gelijkvl. Ik verblufte, heb verbluft. Van het onscheidb. voorz. ver en bluffen, dat in Vriesland wegens een spel gebezigd wordt, waaraan men elders den naam van pogchen geeft. Door eene

[p. 109]

scherpe, eene hooggestemde, aanspraak, of iets desgelijks, beteuteren, ter neder slaan, enz.: dat meisje wordt in huis verbluft. Een die regtschapen is wordt niet zoo ligt verbluft. Vond. Beschamen: dees wenk verbluft den tweeden Alexander. Moon. Van hier verbluffing.