Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Vagebond]

VAGEBOND, z.n., m., des vagebonds, of van den vagebond; meerv. vagebonden. Een bastaardwoord, even als het hoogd. vagabunde, ital. vagabondo, eng. en fr. vagabond, van het lat. vagabundus, ontleend,

[p. 14]

om eenen landlooper aan te duiden, die steeds rondzwerft, en nergens t'huis is.