Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Uitweiden]

UITWEIDEN, onz. w., gelijkvl. Ik weidde uit, heb uitgeweid. Van uit en weiden. Eigenlijk, van weidend vee gesproken, zijn voedsel wijd en zijd zoeken.

[p. 324]

In het gebruik, overdragtelijk, van een mensch, met zijn gesprek wijd en zijd rondzwerven: ik wil daarover niet verder uitweiden. Van hier uitweiding.