Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[p. 297]

[Uitschitteren]

UITSCHITTEREN, onz. w., gelijkvl. Ik schitterde uit, heb uitgeschitterd. Van uit en schitteren. Uitblinken, uitschijnen, uitmunten: hij schittert uit in dapperheid. Van hier uitschittering.