Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Uitkraauwen]

UITKRAAUWEN, bedr. w., gelijkvl. Ik kraauwde uit, heb uitgekraauwd. Van uit en kraauwen. Anders uitkrabben, en uitkrabbelen. Al kraauwende uitrukken: ik vrees, dat de kat het kind de oogen nog eens uitkraauwen zal.