Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tweetongig]

TWEETONGIG, bijv. n. en bijw., tweetongiger, tweetongigst. Van twee en tongig. Als het ware twee tongen hebbende, met welker eene men zoo, en met welker andere men wederom gansch anders, spreekt, bedrieglijk, valsch: moeten eerbaar zijn, niet tweeton-

[p. 235]

gigh. Bijbelvert. Hij spreekt steeds tweetongig. Van hier tweetongigheid.