Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Trans]

TRANS, z.n., m., van den trans; meerv. transen. Eigenlijk, een band, die ergens om henen gaat. In het gebruik, evenveel, als tinne. De rondloopende borstwering van eenen muur, de zoogenoemde omgang van eenen toren: ijlings beklom men den trans der vesting. Ten trans uit van den toren. Vond. Overdragtelijk, het verhevenste van evenveel welk ding: den

[p. 171]

laagsten trans van ons vaderlijk huis. Vollenh. Gij reikte mij uit 's hemels trans de hand. L.D.S.P. Eer hij u uit den troon, den aller hoogsten trans van eere, nederklincke. Vond. Van hier het zamengestelde onttransen. Dit woord schijnt verwant aan trens. Zie trens.