Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tap]

TAP, z.n., m., des taps, of van den tap; meerv. tappen. Verkleinw. tapje. De daad van tappen: hij verkoopt zijn bier bij den tap, van tijd tot tijd daarvan tappende. Het vat ligt op den tap, er wordt van tijd tot tijd daaruit getapt. Ik wist gaarne, of de wijn wat zal kunnen duren op den tap. Hooft. Een werktuig, om te tappen, zoo als een stop, een deuvik, of eene kraan: daar stak een tap in het vat. Uit overeenkomst van gedaante met eenen deuvik, die in een vat steekt, en ten halve daaruit komt, de zoogenoemde vaar van eene schroef, en de cilindervormige uitstekken aan weerskanten van een stuk geschut, waaraan hetzelve in het affuit hangt: de pannen van het affuit zijn te klein voor de tappen van dat stuk. Voorts is het tapje het lelletje achter de tong, aan den ingang der keel: men noemt de huig ook wel eens het tapje. En dezen naam draagt eindelijk een kroegje: hij houdt een tapje. Spreekw.: een tapje is de laatste nering, als men zich in geen ander bedrijf staande houden kan, gaat men een

[p. 28]

kroegje houden. Spreekw. de zeug is met den tap gaan loopen, het is met de tapperij gedaan. Hij betert zich, als scharrebier op den tap, hij verergert dagelijks. Zamenstell.: tapgat, taphuis, tappan, tapsleutel, kraansleutel, taptoe.

Tap, fr. tapon, zweed. tapp, angels. taeppa, neders. tappe, hoogd. zapfen, opperd. zapf, boh. czep, ital. zaffo, schijnt ons afkomstig van tappen.