Nederduitsch taalkundig woordenboek. T-U. V

[Tabijn]

TABIJN, z.n., o., des tabijns, of van het tabijn; meerv. tabijnen, dat enkel wegens de verschillende soorten gebezigd wordt. Eene digt gewerkte en gewaterde zijden stof: zij had eenen sak aan van tabijn. Van hier tabijnen, dat van tabijn is.

[p. 11]

Tabijn, hoogd. tabin, fr. tabis, eng. tabbij, ital. tabi, is van eenen onzekeren oorsprong.