Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Sulmaand]

SULMAAND, sullemaand, z.n., vr., der, of van de sulmaand; zonder meerv. Bij Kil. sprokkelmaand, anders sulle, en selle, of sellemaand, genoemd; welke benaming, volgens den geleerden M. Tijdeman, ontleend is van sel, sol, of sul, onrein, om dezelfde reden als hornung, mede eene benaming dezer maand, van horig, vuil, onrein, en sporkel (sprokkel) van spurcalia, en dit van spurcus, onrein, afkomstig is; zoo dat sullemaand, even als sprokkelmaand, die maand zou geweest zijn, waarin men gewoon was, een feest

[p. 777]

te vieren ter zuivering en heiliging van menschen en vee. Zie sprokkelmaand. Anderen gissen, dat sulmaand genoemd is naar selle, dat oulings evenzeer voor gezel gebezigd werd, als selschap voor gezelschap, en dat voorts het stamwoord van verzellen is. Hieruit kan selmaand, of sulmaand, naar hunne gedachten, zijn zamengesteld, omdat de vastenavondsgezelschappen in die maand veelal aanvangen.