[Strijden]
STRIJDEN, onz. w., ongelijkvl. Ik streed, heb gestreden. Misschien eigenlijk, rijden. Bijzonderlijk, op den vijand aanrijden, om hem te bevechten. In het gebruik, vechten, het welk men oulings veelal te paarde deed; gelijk als sommige volken bijkans geen ander krijgsvolk hebben, dan paardevolk: de Koningen quamen, sij streden. Doe streden de Koningen. Bijbelv. O God des strijds! gij schraagde mij in 't strijden. L.D.S.P. Die voor de vrijheit strijen. Vond. Te paarde, te voet, strijden. Overdragtelijk, twisten: elk strijdt ijverig voor zijne stelling. Hoe kunt gij daarover zoo strijden? De strijdende partijen bevredigen. Tegen lijden, of den dood worstelen: de standvastige strijdt moediglijk tegen de bitterste smarten. Tegen begeerlijkheden worstelen: men moet tegen alle heerschende neigingen strijden, om zich daaraan niet te verslaven. Tegen de zonde en den duivel strijden. Ergens tegen aanloopen, daarmede niet overeenstemmen: het eene strijdt geweldig tegen het andere. Die gezegden strijden tegenelkanderen. Van hier strijd, enz. Strijder. Zamenstell.: strijdbaan, strijdbaar, enz Strijdkolf, strijdperk, strijdschrift, enz. Afstrijden, bestrijden, ontstrijden, voortstrijden, enz.
Strijden, neders. striden, zweed. strida, hoogd. streiten, Zwabenspieg. striten, is zijne beteekenis aan zijnen klank verschuldigd, of, zoo als wij
Auteursrechtvrij